 Σκαρφαλωμένο στους πρόποδες του βουνού Άγιος Αθανάσιος, που σήμερα ορθώνεται δυστυχώς αποψιλωμένο, υπήρξε όμως άλλοτε δασωμένο και πλούσιο σε άγρια ζωή, το Γλυκύ διεκδικεί επάξια τον τίτλο του χωριού με την ωραιότερη θέα. Από το φιλόξενο μπαλκόνι του, το μάτι αγκαλιάζει την πεδιάδα του Μεγάλου Ποταμού (Ιλισού), εντοπίζει όλα τα υπόλοιπα χωριά της Ίμβρου εκτός από το Σχοινούδι, χάνεται στη μονίμως νεφοσκέπαστη Σαμοθράκη και, όταν ο ορίζοντας είναι πολύ καθαρός, διακρίνει ακόμη και το Άγιον Όρος.
Το Γλυκύ υπήρξε ένα ζωντανό χωριό, που γνώρισε σημαντική οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική άνθηση. Το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων του ήταν ανέκαθεν υψηλό και αυτό οφείλεται, μεταξύ άλλων, στην αγάπη για τα γράμματα που εμφύσησε στους συγχωριανούς του ο διδάσκαλος του γένους Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός, ο Ίμβριος.
 Μετά το 1960, οπότε η Τουρκία έθεσε σε εφαρμογή το «Πρόγραμμα Διάλυσης» του ελληνικού στοιχείου στο νησί, η ανάπτυξη του χωριού, όπως και ολόκληρης της Ίμβρου, «πάγωσε». Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Μεταξύ αυτών, το σχολείο, κτισμένο με έξοδα και προσωπική εργασία των Ελλήνων κατοίκων, απαλλοτριώθηκε, δόθηκε σε Τούρκο επιχειρηματία και σήμερα λειτουργεί ως ξενοδοχείο, αιχμηρό αγκάθι γι? αυτούς που το έζησαν αλλιώς και θυμούνται...Αρκετοί Τούρκοι, κάτοικοι Κωνσταντινούπολης, αγόρασαν έναντι ευτελών ποσών περιουσίες των εξαναγκασμένων σε φυγή αυτοχθόνων κατοίκων, μετατρέποντάς τις σε εξοχικές κατοικίες. Οι Έλληνες κάτοικοι το χειμώνα δεν ξεπερνούν πλέον τα 5 άτομα, υπερήλικες στην πλειοψηφία τους.
| 
