Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τα αδέλφια μας που τους δημεύσαμε τις περιουσίες και τα ιδρύματά τους. Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τα αδέλφια μας που δεν τους επιτρέψαμε να ζήσουν την θρησκεία τους, τον πολιτισμό τους, την ιδεολογία τους, την πίστη/απιστία τους. Δεν αρκεί μόνο η δική μου συγνώμη, όμως και πάλι, κύριε Σπύρο Αυγίδη, να την δεχτείτε.
Στα μέσα του περασμένου μήνα Αυγούστου οι Χριστιανοί Ρωμιοί του GOKCEADA, γιόρτασαν το Πάσχα. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, το Πάσχα συμβολίζει το τελευταίο δείπνο του Χριστού, την θυσία του για την αμαρτωλή ανθρωπότητα και την Ανάστασή του.
Οι Ρωμιοί για μία ακόμη φορά γιόρτασαν μαζί με τους πολυάριθμους ντόπιους τουρίστες και κατοίκους του νησιού, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ελκυστικός τόπος τουρισμού.
Όπως πάντα, έτσι και σ’ αυτή την γιορτή, χωρίς να συλλογιστούμε και πολύ την πραγματική έννοια τού να είσαι μειονότητα στην Τουρκία, φιλολογήσαμε και πάλι για την αδελφοσύνη Ρωμιών και Τούρκων. Το DEREKOY, κάποτε με τις 6-7 χιλιάδες κατοίκους, με τα μαγαζιά του, με τους κινηματογράφους του, με τα εργοστάσια ελαιοπαραγωγής του, αποτελούσε το μεγαλύτερο χωριό της Τουρκίας. Σήμερα το χωριό αυτό όπως και τα άλλα Ρωμαίικα χωριά έχουν ερημώσει, έχουν μετατραπεί σε χωριά-φαντάσματα. Γιατί όμως δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να επισημάνουμε την κατάσταση αυτή; Το πώς μετά από το κτηματολόγιο, σχεδόν το 70% των περιουσιών που ανήκουν στους Ρωμιούς εγγράφηκαν στο υποθηκοφυλακείο; Και πάντα σε μια άκρη του μυαλού μας, μια σκοτεινή σκέψη, την οποία ντρεπόμαστε να την αναφέρουμε δημοσίως : “αχ, να καπαρώναμε κι εμείς ένα απ’ αυτά τα Ρωμαίικα τα σπίτια…”. Όμως εμείς, τους αγαπήσαμε πάρα πολύ σαν να ήταν «σουβενίρ» τους 500 Ρωμιούς που σε πείσμα όλων αυτών κατάφεραν να παραμείνουν στο νησί.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΥΠΟΨΗ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ
Όσο και αν δεν θέλουν να αναφερθούν σε αυτό εκείνοι που ασχολούνται με την μεταρρύθμιση της χώρας, οι ρυθμίσεις που αφορούν τα δικαιώματα των Ρωμιών του GOKCEADA – δικαιώματα που απορρέουν από το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης- θα αρχίσουν να συζητούνται στη βάση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου και τότε πια θα φανερωθεί ποιοι είναι οι πραγματικοί αδερφοί των μειονοτήτων.
Ο δρόμος που θα ακολουθήσουν οι έχοντες την εξουσία, μετά την ολοκλήρωση των συζητήσεων που θα διεξαχθούν, είτε θα οδηγήσει τις μειονότητες για μία ακόμη φορά να γίνουν θύματα των δικών μας “αμαρτιών” είτε στο να γίνουμε μάρτυρες της αναγέννησής τους ως πραγματικά ίσοι και ελεύθεροι πολίτες.
Μέχρι τότε, αυτό που αρμόζει σε εμάς είναι, να μην επιτρέψουμε να ξεχαστεί το κακό παρελθόν που προσπαθούν επίμονα να καλύψουν με μία υποκριτική «φιλολογία» περί αδελφοσύνης, αντιθέτως να το υπενθυμίζουμε επανειλημμένως ώστε όταν θα φθάσει η μέρα της επιλογής, να μην αναγκαστούμε πάλι να αποβιβαστούμε για μια ακόμη φορά στην ίδια σκοτεινή στάση της ιστορίας.
Τώρα θέλω να αναφερθώ στον Σπύρο Αυγίδη, σ’ ένα από τα θύματα της “αδελφικής” φιλολογίας. Ο Σπύρος Αυγίδης είναι από το χωριό GELIKI της Ίμβρου. Δεν γνωριστήκαμε ποτέ. Δεν ξέρω πώς έζησε και ούτε γνωρίζω αν ζει ακόμη. Έλα όμως, που ένας ταχυδρομικό φάκελος κοινοποίησης 40 χρόνων με το όνομά του, τον οποίο βρήκα ανάμεσα στα ερείπια ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού και που είχε πάνω του καρφιτσωμένο ένα σχέδιο από κάποιο χωράφι, ένα πρακτικό και μία απόφαση απαλλοτρίωσης, υπογραμμίζουν την θλιβερή ιστορία των μειονοτήτων που ζούσαν σ’ αυτά τα εδάφη.
ΤΗΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΗΝ ΙΜΒΡΟ ;
Να απευθυνθώ σ’ αυτούς που λένε “και πού είναι η Ίμβρος ; ” : Είναι το αληθινό όνομα του νησιού μας το οποίο μετονομάστηκε το 1979 με κυβερνητικό διάταγμα ως “Gokceada” αφού εκτιμήσαμε ότι το καθαρίσαμε αρκετά από τον Ρωμαίικο πληθυσμό. Ξέρετε, εκείνο το τελευταίο άκρο της Τουρκίας προς τη Δύση. Το τελευταίο άκρο όπου εφαρμόστηκε το “πρόγραμμα αφανισμού”. Έκλεισαν τα Ρωμαίικα σχολεία, έγινε η κατάσχεση των χωραφιών με το πρόσχημα της δασικής έκτασης, απαγορεύτηκε η πώληση ζωντανών και κρέατος εκτός του νησιού, “απαλλοτρίωσαν” τους τρεις μεγάλους κάμπους με τα 5 εκατ.228 τ.μ. καλλιεργήσιμης έκτασης, όπου ιδρύθηκε πάνω στους δύο κρατικό αγρόκτημα και πάνω στον τρίτο οι ανοιχτές φυλακές οι κρατούμενοι των οποίων “κυκλοφορούσαν” ελεύθερα στα χωριά του νησιού και αποτέλεσαν μέρος του σχεδίου παρενόχλησης των νησιωτών. Μ’ αυτά και μ’ άλλα πολλά , η Ίμβρος είναι το τελευταίο άκρο της ψυχρής τυραννίας μας.
Ο Σπύρος Αυγίδης έχοντας κι ίδιος την εμπειρία αυτή, είναι ένας από εκείνους που το 1967 απαλλοτρίωσαν το χωράφι του. Δηλαδή, είναι ένας από τους πολίτες μας που πριν από 40 χρόνια απαλλοτριώθηκε η περιουσία τους των χιλίων είκοσι τετραγωνικών μέτρων έναντι ενός μηδαμινού “αντιτίμου”. Πώς είναι δυνατόν τα μεγαλύτερα αδέλφια αυτής της χώρας να καταπατούν την περιουσία των μικρότερων αδερφών τους που δεν έχουν άλλους πόρους ζωής εκτός από την καλλιέργεια της γης και την ζωοτροφία και είναι δεμένοι στον τόπο αυτό έχοντας τα ίδια δικαιώματα, παρά τη διαφορά ονόματος, θρησκείας και εθνικότητας ; Δεν τσιγκουνεύτηκαν, να σου και τα χρήματα, 35 γρόσια το τετραγωνικό επί 1020, χαλάλι σου οι 357 λίρες αδερφέ Σπύρο!
Για όσους πουν ότι πριν 40 χρόνια τα 35 γρόσια ήταν καλά λεφτά, θα ήθελα να τους δώσω μερικά παραδείγματα γύρω από τις τιμές του 1967 : 620 γραμμάρια ψωμί κόστιζε 70 γρόσια, ένα κιλό ρύζι 250 γρόσια, μία σκούπα 450 γρόσια, ένα ζευγάρι παπούτσια 50 λίρες, μία σόμπα ( για κάρβουνα) 200 λίρες, ένα ραδιόφωνο 450 λίρες…
Έτσι λοιπόν απαλλοτριώθηκαν τα χωράφια των Ιμβρίων…Έτσι είναι η “αδελφοσύνη” αυτού του τόπου. Δυστυχώς από την «φιλολογία» αυτή, εκείνο που μένει σ’ αυτούς που σκέφτονται όπως εμείς, είναι μία λίαν “επιεικώς” ανάπηρη μνήμη και ένας παραπονιάρικος λόγος του είδους “μη φεύγεις κι εσύ” . Όμως εμείς, τα παιδιά αυτής της γης, έχουμε ανάγκη από μια γερή μνήμη, αν δεν θέλουμε να μετατραπεί και πάλι η γεωγραφία αυτή σε μία κόλαση για τις μειονότητες.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΣΥΓΝΩΜΗ
Σε όσους λένε “καλέ κι εμείς υποφέραμε πολύ, στον καιρό μας ζήσαμε κι εμείς πολλή καταπίεση, εκατομμύρια άνθρωποι μετανάστευσαν από τα Βαλκάνια, από δω κι από εκεί”, τους λέμε ότι κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τον δικό του τύραννο και ότι πρέπει το συντομότερο να ζητήσουμε συγνώμη.
Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τα αδέλφια μας που δεν τους επιτρέψαμε να ζήσουν την γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους, την σκέψη τους, την πίστη/απιστία τους, την σεξουαλική τους προτίμηση.
Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τον Σπύρο Αυγίδη που του πήραμε απ’ τα χέρια του το χωράφι του, πληρώνοντάς του τιμή μισού ψωμιού για κάθε τετραγωνικό.
Δεν αρκεί βέβαια μόνο η δική μου συγνώμη, αλλά παρ’ όλα αυτά εγώ σας ζητώ συγνώμη κύριε Σπύρο Αυγίδη…
