Έχει ήδη συμπληρωθεί μία τριετία από τότε που με πρωτοβουλία μελών του Συλλόγου, συγκροτήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή Ιμβρίων με σκοπό την προώθηση του Ιμβριακού Ζητήματος σε διεθνείς οργανισμούς (πρωτίστως στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας πλήρες μέλος φιλοδοξεί να γίνει η Τουρκία). Επειδή -στο μέτρο των δυνατοτήτων μου– αποτελώ μέλος αυτής της Επιτροπής, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ένα πρόχειρο απολογισμό των μέχρι τώρα πεπραγμένων της, αλλά και να καταθέσω τους προβληματισμούς μου σχετικά με το μέλλον της Επιτροπής αλλά και της Ίμβρου γενικότερα.
“Προβληματισμός για το μέλλον”
Έχει ήδη συμπληρωθεί μία τριετία από τότε που με πρωτοβουλία μελών του Συλλόγου, συγκροτήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή Ιμβρίων με σκοπό την προώθηση του Ιμβριακού Ζητήματος σε διεθνείς οργανισμούς (πρωτίστως στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας πλήρες μέλος φιλοδοξεί να γίνει η Τουρκία). Επειδή -στο μέτρο των δυνατοτήτων μου– αποτελώ μέλος αυτής της Επιτροπής, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ένα πρόχειρο απολογισμό των μέχρι τώρα πεπραγμένων της, αλλά και να καταθέσω τους προβληματισμούς μου σχετικά με το μέλλον της Επιτροπής αλλά και της Ίμβρου γενικότερα.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το έργο που έχει επιτελέσει μέχρι τώρα η ΣΕΙ. Θα προτιμήσω να αναφερθώ κατ’ευθείαν στα απτά αποτελέσματα των πρωτοβουλιών της, αφού το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναλήφθηκαν έχει ήδη εξαντλητικά καταγραφεί σε προηγούμενα σχετικά άρθρα του περιοδικού.
Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ΣΕΙ πέτυχε:
Να γίνει ξεχωριστή αναφορά στο Ιμβριακό Ζήτημα και στις δύο τελευταίες Εκθέσεις (Οκτώβριος 2004 – Νοέμβριος 2005) που συντάσσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφορικά με την πρόοδο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας (ευελπιστούμε ότι το ίδιο θα επαναληφθεί και στη φετινή έκθεση που θα δημοσιοποιηθεί τον Οκτώβριο του 2006).
Να γίνει ξεχωριστή αναφορά στο Ιμβριακό Ζήτημα και στις δύο τελευταίες Εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Δεκέμβριος 2004 - Σεπτέμβριος 2006), όπως συντάχθηκαν από τον ευρωβουλευτή Camiel Eurlings και υποβλήθηκαν προς ψήφιση από την αρμόδια Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων, αναφορικά με τη γνώμη του ΕΚ για την έναρξη και τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.
Να γίνει ξεχωριστή αναφορά στο Ιμβριακό Ζήτημα και στις δύο τελευταίες θέσεις που υιοθέτησε το Συμβούλιο Σύνδεσης ΕΕ-Τουρκίας και οι Μόνιμες Αντιπροσωπείς των «25» (Απρίλιος 2005 – Ιούνιος 2006).
Στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, η ΣΕΙ πέτυχε:
Να πραγματοποιηθεί αποστολή Ελλήνων και Τούρκων βουλευτών για την επιτόπια εξέταση των καταγγελιών για παραβίαση των δικαιωμάτων των Ιμβρίων
Να οριστεί ανεξάρτητος εισηγητής ο οποίος, αφού θα μελετήσει την κατάσταση της μειονότητας στα νησιά, θα προτείνει ψήφισμα που θα αναγνωρίζει την παραβίαση των δικαιωμάτων μας από την Τουρκία από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και θα συστήνει τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων..
Στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η ΣΕΙ ανέλαβε :
Τη νομική και οικονομική κάλυψη μίας ατομικής προσφυγής, αντιπροσωπευτικής των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Ίμβριοι στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν τίτλους ιδιοκτησίας επί των ακινήτων τους
Το συντονισμό για την επιτυχή έκβαση και όλων των άλλων προσφυγών που έχουν κατατεθεί ή πρόκειται να κατατεθούν από συμπατριώτες μας
Στο πλαίσιο του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ), η ΣΕΙ πέτυχε προσωπική δέσμευση του αρμόδιου Υφυπουργού κ. Κασσίμη ότι πλέον θα μπορούν να καταστούν μέλη του ΣΑΕ και τα Ιμβριακά Σωματεία, σύμφωνα με πάγιο αίτημα των Ιμβρίων από την εποχή της ίδρυσης του ΣΑΕ, το οποίο προσέκρουε μέχρι τώρα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και σε μικροπολιτικά συμφέροντα.,
Στο επίπεδο των Συλλόγων, η ΣΕΙ πέτυχε για πρώτη φορά να υποβληθούν σε κυβερνητικά όργανα της Ελλάδας και της Τουρκίας καθώς και σε διεθνή όργανα, έγγραφα, υπομνήματα και στοιχεία που φέρουν την υπογραφή ή την εξουσιοδότηση όλων των εν ενεργεία Ιμβριακών Συλλόγων απανταχού της γης –συμπεριλαμβανομένων ήδη και όλων των Τενεδιακών Συλλόγων.
Από όλα τα παραπάνω, που αποτελούν ένα μονάχα μέρος των πρωτοβουλιών που έχουμε αναλάβει και βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο βασικός στόχος της ΣΕΙ, που ήταν η διεθνοποίηση του Ιμβριακού Ζητήματος, επιτεύχθηκε στο ακέραιο. Είναι η πρώτη φορά που διεθνείς οργανισμοί ασχολούνται με αυτή την ένταση και σε αυτό το βάθος με το νησί μας. Είναι η πρώτη φορά που επιλέγουν να στείλουν επιτόπου εξουσιοδοτημένες αντιπροσωπείες τους, οι οποίες με κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώνουν την αλήθεια των ισχυρισμών μας. Είναι η πρώτη φορά που η παγκόσμια Ιμβριακή κοινότητα προβάλλει κοινές επίσημες και τεκμηριωμένες θέσεις όλων των φορέων που την εκπροσωπούν.
Η επίτευξη του βασικού στόχου της ΣΕΙ υπήρξε αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και εργασίας. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι όλοι οι φορείς στους οποίους απευθυνόμαστε, δεν ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις μας τυχαία. Μας έχουν επανειλημμένα εκφράσει τη θετική εντύπωση που δημιουργούν ο επαγγελματικός τρόπος προβολής των θεμάτων μας, η συνέπεια, αλλά και η προσέγγιση των θεμάτων αυτών, που είναι απαλλαγμένη από εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, συνοδεύεται από λογική και επιχειρήματα, διακρίνεται από την αγάπη για έναν τόπο ξεχωριστό και άδικα ταλαιπωρημένο.
Νομίζω ότι υπάρχουν δύο κεντρικά σημεία τα οποία οφείλουμε να συγκρατήσουμε από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της Επιτροπής:
Υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες για την αποτελεσματική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, όταν αποφασίζουμε να κινηθούμε με ξεκάθαρους στόχους, συντονισμένα και μεθοδικά, και
Υπάρχει μεταξύ της νεότερης γενιάς των Ιμβρίων ανθρώπινο δυναμικό με γνώση και εμπειρία που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο.
Με βάση όλα τα παραπάνω, καθένας από εμάς αναρωτιέται:
Με ποιον τρόπο βοηθούν την Ίμβρο όλα όσα πέτυχε η Επιτροπή και οι Σύλλογοι που την υποστήριξαν;
Πώς συμβάλλουν όλα αυτά στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης όσων συμπατριωτών μας έμειναν στο νησί ή όσων αποφάσισαν να επιστρέψουν;
Τα ερωτήματα αυτά είναι εύλογα και ταυτόχρονα πολύ ουσιαστικά. Μας οδηγούν δε κατ’ευθείαν στην καρδιά ενός ευρύτερου προβληματισμού, ενός προβληματισμού που και εμάς πολλές φορές μας απασχόλησε κατά την διάρκεια αυτής της τριετίας: Πώς οραματίζεται συλλογικά η Ιμβριακή κοινότητα το μέλλον της στην Ίμβρο; Και μετά, τι σκέφτεται ο κάθε Ίμβριος ξεχωριστά για το τόπο του, πώς φαντάζεται ότι θα είναι το χωριό του, το σπίτι του, το ντάμι και το ξωκλήσι της εξοχής του σε 5 ή 10 χρόνια από σήμερα;
Ο προβληματισμός είναι ευρύτερος αναγκαστικά, αφού είναι ξεκάθαρο ότι για όλους εκείνους τους συμπατριώτες μας που θεωρούν την υπόθεση της Ίμβρου οριστικά χαμένη, όλα όσα πέτυχαν η Επιτροπή και οι Σύλλογοι δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα: γι’αυτούς η Ίμβρος, απλά, δεν υπάρχει πια στο χάρτη, αποτελεί μια, τραυματική ως επί το πλείστον, ανάμνηση. Δυστυχώς, αν είναι ακριβείς οι εκτιμήσεις που αναβιβάζουν τον ξεριζωμένο Ιμβριακό Ελληνισμό μαζί με τους απογόνους του στις 15.000, η πλειοψηφία ανήκει στην παραπάνω κατηγορία.
Δίπλα σε αυτούς, υπάρχει μία μειοψηφία διασπασμένη σε διάφορες τάσεις:
Μία από τις τάσεις αυτές, απηχούν οι συμπατριώτες μας που διατηρούν μια αίσθηση της Ιμβριακής τους ταυτότητας, κυρίως μέσω οικογενειακών και φιλικών δεσμών με άλλους Ιμβρίους, αλλά είναι παντελώς αδιάφοροι για τα τεκταινόμενα στην Ίμβρο και στο εσωτερικό των Συλλόγων.
Μία άλλη τάση εκφράζουν εκείνοι που για λόγους πικρίας και θυμού, έχουν αποφασίσει να μην επιστρέψουν ποτέ στην Ίμβρο, παρά μόνο ίσως σαν επισκέπτες μια φορά στα 4 ή 5 χρόνια, αλλά παρ’όλα αυτά διατηρούν ισχυρή την αίσθηση της Ιμβριακής τους ταυτότητας, συμμετέχουν στα κοινά των Συλλόγων (από απλοί συνδρομητές έως μέλη των Δ.Σ.) και έχουν μια σχετική διάθεση αγωνιστικότητας «για την τιμή των όπλων». Είναι αυτονόητο ότι η δράση της ΣΕΙ, στο μέτρο που η προβολή των αιτημάτων εμπεριέχει αναγκαστικά και καταγγελτικό λόγο, ικανοποιεί τη ρεβανσιστική τους διάθεση σε βάρος των Τούρκων και μόνο. Είναι επίσης αυτονόητο ότι τα κίνητρα των μελών της ΣΕΙ είναι εντελώς διαφορετικά.
Μια τρίτη τάση αποτελούν όσοι επισκέπτονται την Ίμβρο τακτικά τα καλοκαίρια και το Πάσχα και –ίσως με την παροχή κατάλληλων κινήτρων- και τα Χριστούγεννα. Μαζί με τους λιγοστούς μονίμους κατοίκους που απέμειναν, αποτελούν τη μειοψηφία της μειοψηφίας –από 1200 έως 2000 άτομα- η οποία, ωστόσο, διαρκώς αυξάνεται. Τα κίνητρα της ολιγοήμερης έως ολιγόμηνης επιστροφής τους, ποικίλουν: οικονομικά, συναισθηματικά, οικογενειακά κλπ. Αγαπούν την Ίμβρο, οι περισσότεροι έχουν ήδη επισκευάσει το σπίτι τους εκεί, κάποιοι μένουν και “για το εξάμηνο”, τρέχουν για τα κτήματά τους στο καντάστρο και γενικότερα, χωρίς να το πολυσκέφτονται και να το αναλύουν, διατηρούν τους δεσμούς με το νησί ζωντανούς.
Είναι σαφές ότι όλες οι πρωτοβουλίες της ΣΕΙ, αλλά και κάθε δραστηριότητα των Συλλόγων μας, αφορούν, απευθύνονται και γίνονται εξ ονόματος όσων συμπατριωτών μας ανήκουν στη τρίτη τάση και εν δυνάμει της δεύτερης.
Είναι αυτοί που ορίζουν την Ιμβριακή κοινότητα του σήμερα και είναι αυτοί για τους οποίους έχουν ενδιαφέρον όσα ακολουθούν.
Από το 1989 και μετά, με έναν ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, πολλοί συμπατριώτες μας επέστρεψαν στο νησί. Αρχικά για λίγες μέρες τον Αύγουστο και στη συνέχεια για το Πάσχα, για όλο το καλοκαίρι, “μέχρι του Αγίου Δημητρίου” κλπ. Το ρεύμα επιστροφής φούντωσε και μετουσιώθηκε σε μια άνευ προηγουμένου οικοδομική δραστηριότητα: εκατοντάδες σπίτια επισκευάστηκαν σε όλα τα χωριά, μαζί με μερικές δεκάδες εξωκλήσια και ναούς, βρύσες, δρόμους κλπ.
Υπολογίζουμε ότι μόνο στο χωριό των Αγριδίων, έχουν επισκευαστεί περί τα 180 σπίτια, οπότε σε συνδυασμό με τα έργα υποδομής, έχουν επενδυθεί περισσότερα από 4.000.000 ευρώ (ή 1.300.000.000 δραχμές!!!!!).
Όσοι έφτιαξαν τα σπίτια τους, δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στο νησί, κάθε άλλο. Σε κάθε περίπτωση όμως, τους απασχολεί να μπορέσουν να κατοχυρώσουν τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα επί των ακινήτων τους, έτσι ώστε κάποια στιγμή να μπορέσουν να τα μεταβιβάσουν στα παιδιά τους. Τους απασχολεί επίσης, να απολαμβάνουν στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο νησί και να μπορούν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς περιορισμούς και όχι σε κατεστραμμένες ή δημευμένες εκκλησίες.
Ορισμένοι από αυτούς που έφτιαξαν τα σπίτια τους, είναι έτοιμοι να επιστρέψουν πίσω. Κάποιοι ήδη το κάνουν.
Αξιοποιώντας τα υφιστάμενα κίνητρα, αλλά και με δεδομένη την αγάπη τους για τον τόπο, παραμένουν εκεί από το Πάσχα μέχρι και τα τέλη Οκτωβρίου. Δειλά-δειλά, έχουν ξεκινήσει κάποια δραστηριότητα. ʼλλος τα πρόβατα, άλλος το μπαξέ, τα μελίσσια… Στο βαθμό που η τουριστική ανάπτυξη του νησιού θα συνεχιστεί, σύντομα θα μετατρέψουν τη δραστηριότητά τους σε επαγγελματική, είτε ενοικιάζοντας δωμάτια, είτε ανοίγοντας μια ταβέρνα, ένα καφενείο, είτε πουλώντας κρασί, τυρί, λάδι, ελιές.
Επομένως, στο ερώτημα που έθεσα παραπάνω, πώς δηλαδή συλλογικά αλλά και ατομικά καθένας από τους Ιμβρίους που ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, οραματίζεται το μέλλον του στο νησί, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την ακόλουθη: με δεδομένη τη συνέχιση του καλού κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, να δημιουργηθεί ένας πυρήνας μόνιμων ή περιοδικών (6 ή 7 μηνών) κατοίκων στα χωριά μας, που θα προσεγγίζει τους 500 ή 600. Ο πυρήνας αυτός θα δώσει μια σημαντική παράταση ζωής στη λειτουργία των κοινοτήτων μας όπως τις γνωρίζουμε σήμερα και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την προσέλκυση και συμπατριωτών μας που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία και θα αποφασίσουν να επιστρέψουν στο νησί.
Για την επίτευξη του παραπάνω στόχου μία είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη: να μας αναγνωριστεί από της τουρκικές αρχές το δικαίωμα να παραμένουμε και να δραστηριοποιούμαστε στο τόπο μας με πλήρη ελευθερία.
Δηλαδή, η μέχρι τώρα εμπειρία μας διδάσκει ότι, στο βαθμό που ο Ίμβριος επιστρέφει στο νησί σαν απλός τουρίστας ή επισκέπτης του Δεκαπενταύγουστου, είναι όχι μόνο αποδεκτός αλλά και καλοδεχούμενος από τις τουρκικές αρχές. Μόλις όμως δώσει δείγματα ότι επιθυμεί κάτι περισσότερο από αυτό, π.χ. να κατοχυρώσει το σπίτι ή το χωράφι του, να το μεταβιβάσει στα παιδιά του, να αγοράσει ένα κτήμα ή να επισκευάσει ένα εξωκλήσι σε μια “ύποπτη” περιοχή, αμέσως ξεκινούν τα προβλήματα. Θα έρθει αντιμέτωπος με μια άλλοτε φανερή και άλλοτε μετά βίας κεκαλυμμένη αντίδραση όλου του γραφειοκρατικού μηχανισμού της τοπικής διοίκησης που προσπαθεί να του αποστερήσει κάθε ελπίδα για κάτι δημιουργικό και ζωντανό πάνω στο νησί.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, έγκειται η σκοπιμότητα των πρωτοβουλιών της ΣΕΙ και των Συλλόγων. Στο βαθμό που το Ιμβριακό Ζήτημα διεθνοποιείται, σπάει το ιδιόμορφο καθεστώς απομόνωσης -στο οποίο ήμασταν για χρόνια καταδικασμένοι– που επιτρέπει στην τουρκική διοίκηση να αυθαιρετεί σε βάρος μας με μηδενικό κόστος. Αντίθετα, η ουσιαστική ενασχόληση διεθνών οργανισμών ή/και εθνικών αρχών ή/και τοπικών φορέων της κοινωνίας των πολιτών (στην Τουρκία κατά βάση) με το Ιμβριακό, προκαλεί τεράστιο και δυσανάλογο κόστος στην Τουρκία, για τη συνέχιση των αυθαιρεσιών σε βάρος μας. Με απλά λόγια: όσο περισσότερο φωνάζουμε για το δίκιο μας, τόσο περισσότεροι μας ακούν και έρχονται να μας βοηθήσουν.
Βέβαια, το να φωνάζουμε απλά δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται συστηματική δουλειά για την τεκμηρίωση των καταγγελιών μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πλειοψηφία του χρόνου μας ως μέλη της ΣΕΙ την διαθέσαμε για τη συγκέντρωση ντοκουμέντων και στοιχείων γραπτών. Και ομολογούμε ότι δυσκολευτήκαμε πολύ. Μια επιπλέον δυσκολία αντιμετωπίσαμε με τη ριζωμένη φοβία των Ιμβρίων να απευθύνονται γραπτώς και να ζητούν απαντήσεις γραπτώς για τα προβλήματά τους από τις τουρκικές αρχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όσο και αν ψάξαμε, δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε μία π.χ. γραπτή αίτηση Ιμβρίου με ελληνική υπηκοότητα, για την κατοχύρωση κληρονομικού ή ιδιοκτησιακού του δικαιώματος. Είναι εντυπωσιακό, γιατί αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν εκατοντάδες συμπατριώτες μας. Και όμως, κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να το διεκδικήσει ή κατ’αρχήν να ρωτήσει βάσει ποιου νόμου ή ποιας απόφασης στερείται κάποιο δικαίωμα. Ζήτημα νοοτροπίας που πρέπει άμεσα να αλλάξει!!
Ένα ακόμη πρόβλημα που προέκυψε στη πορεία, ήταν η αντιφατική -ορισμένες φορές- συμπεριφορά θεσμικών παραγόντων της Ιμβριακής κοινότητας, σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης ορισμένων ζητημάτων. Για παράδειγμα, η μετατροπή του σχολείου του Γλυκέως σε καφετέρια – ξενοδοχείο: από τη μία πλευρά υπήρξε αντίδραση σε αυτή την εξέλιξη από τους κατοίκους του χωριού, τους Γλυκιανούς της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Αυστραλίας, και τους Συλλόγους – ακόμη και από τους Τούρκους του χωριού. Από την άλλη πλευρά η Μητρόπολη το αποδέχθηκε σαν εξέλιξη σχεδόν φυσιολογική.
Ένα πρόσθετο ζήτημα για προβληματισμό αποτελεί η στάση του Συλλόγου της Θεσσαλονίκης έναντι της επιτακτικής ανάγκης –αλλά και ήδη διατυπωμένου αιτήματος των Συλλόγων του εξωτερικού-, να συσταθεί Ομοσπονδία Ιμβριακών σωματείων με έδρα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός Ελλάδος. Η αρνητική αυτή στάση υιοθετήθηκε χωρίς να προηγηθεί οποιοσδήποτε διάλογος και μάλιστα με έκπληξη διαπίστωσα ότι η άρνηση αυτή συμπεριλήφθηκε στον ετήσιο απολογισμό των πεπραγμένων του Δ.Σ. (!). Και όλα αυτά την στιγμή που κάθε παράγοντας με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή, χαρακτηρίζει τη δημιουργία της ομοσπονδίας με έδρα π.χ. Βρυξέλλες, κίνηση πρώτης προτεραιότητας για την αναβάθμιση της αξιοπιστίας και της αποτελεσματικότητας μας.
Τέλος, εντελώς απογοητευτική ήταν η διαπίστωση της αδυναμίας του Συλλόγου της Αθήνας, του μεγαλύτερου και πλέον οργανωμένου σωματείου της κοινότητάς μας, να οργανώσει συνελεύσεις των μελών του, πέραν των 30 ή 40 ανθρώπων, για ζητήματα όπως π.χ. η ενημέρωση επί των διαδικασιών του κτηματολογίου.
Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσαν να γραφούν, σχετικά με τις εμπειρίες και τα μαθήματα που προσέφερε αυτή η τριετία σε όλους όσοι πλαισίωσαν και συνέδραμαν το έργο της ΣΕΙ. Θα ήταν όμως άδικο να περιοριστούμε σε έναν απολογισμό χωρίς να διατυπώσουμε και προτάσεις για το μέλλον. Και νομίζω ότι αυτό αποτελεί και το πιο ουσιαστικό τμήμα αυτού του άρθρου. Συγκεκριμένα:
Ενόψει των εξελίξεων που έχει δρομολογήσει η μέχρι τώρα δράση της ΣΕΙ, είναι απαραίτητη η ενίσχυσή της σε επίπεδο στελεχών. Επομένως, αναζητούνται νέοι Ίμβριοι, με γνώσεις νομικές ή ξένων γλωσσών ή ηλεκτρονικών υπολογιστών, με μεράκι και αγάπη για τον τόπο τους και ειλικρινή διάθεση προσφοράς.
Επειδή η εθελοντική εργασία –με δεδομένο πλέον το επίπεδο των υποχρεώσεων και τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί από τη μέχρι τώρα δράση μας– έχει εξαντλήσει τα όρια της, είναι αναγκαία η δημιουργία ενός σχήματος όπου θα προβλέπεται η πρόσληψη και απασχόληση επαγγελματικών στελεχών.
Αναζητούνται πόροι για τη χρηματοδότηση της προσπάθειας, πόροι που θα πρέπει να αναζητηθούν μεταξύ των Ιμβρίων και να διατεθούν μέσω των σωματείων, ώστε η Επιτροπή να είναι σε θέση επιτέλους να ενεργεί με την ευελιξία και ανεξαρτησία που επιτρέπει αλλά και επιβάλλει η καταστατική ιδιότητα των Ιμβριακών Συλλόγων ως ΜΚΟ (μη κυβερνητικών οργανισμών).
Επιβάλλεται η δημιουργία μια συντονιστικής ομάδας για τη διοργάνωση Πανιμβριακού Συνεδρίου, στο οποίο θα τεθούν όλα αυτά τα θέματα και θα συζητηθούν ανοιχτά, χωρίς προκαταλήψεις και προσωπικούς υπολογισμούς. Ένα Συνέδριο, το οποίο θα έχει προετοιμαστεί με πολύ μεγάλη προσοχή και θα είναι πραγματικά αντιπροσωπευτικό όλων των τάσεων που επικρατούν στην κοινότητά μας. Το Συνέδριο που πραγματοποίησαν στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο Ιούνιο οι Κωνσταντινουπολίτες –οι οποίοι, σημειωτέων, θεωρούν ως πρότυπο τη δουλειά των Ιμβρίων στον τομέα της διεθνοποίησης– αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα.
Τέλος, θα ήθελα να δώσω και τη δική μου απάντηση στο ερώτημα που έθεσα προηγουμένως σχετικά με το πώς οραματιζόμαστε το μέλλον της Ίμβρου. Η απάντησή μου, λοιπόν είναι η εξής:
“ Οραματίζομαι το Σχοινούδι, τα Αγρίδια, το Γλυκύ και τον Αϊ-Θόδωρο, να εξελίσσονται σε οικισμούς-πρότυπο ήπιας αγροτουριστικής ανάπτυξης. Να προσελκύουν επισκέπτες υψηλού οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου. Στους αμπελώνες τους να παράγεται το πιο εκλεκτό κρασί της Τουρκίας και στους ελαιώνες τους, λάδι και ελιές βιολογικής καλλιέργειας εξαιρετικής ποιότητας. Όλη αυτή η δραστηριότητα να μπορεί να συντηρεί έναν πληθυσμό 500 ή 600 ατόμων, που με αξιοπρέπεια και ασφάλεια, θα δημιουργεί και θα προκόβει. Πάνω απ’όλα όμως, αυτός ο πληθυσμός θα είναι σε θέση να διασώζει και να διαιωνίζει το πιο πολύτιμο και πιο ξεχωριστό από όλα τα αγαθά της Ίμβρου: το σοφό τρόπο ζωής των παππούδων μας, που τον όριζαν η απλότητα, η αυτάρκεια, η αλληλεγγύη και η αρμονία με το φυσικό περιβάλλον.”
