Σε απόσταση 500 μόλις μέτρων από την Παναγία, στην ανατολική πλευρά της Ίμβρου, το Ευλάμπιο θεωρείται πλέον συνοικία της πρωτεύουσας. Υπήρξε όμως ένα ξεχωριστό χωριό, με τη δική του ιστορία. Πιθανολογείται ότι οι κάτοικοί του, απελπισμένοι από τις συχνές επιδρομές των πειρατών, έχτισαν τα σπίτια τους στην προστατευμένη από μικρά υψώματα έκταση κάποιου εύπορου γαιοκτήμονα, που ονομαζόταν Ευλάμπιος.
Τα περισσότερα σπίτια του χωριού ήταν διώροφα, με ξύλινο χαγιάτι και εξωτερικές συνήθως πέτρινες σκάλες. Διέθετε καφενεία, παντοπωλεία, νερόμυλους και ανεμόμυλους, τυροκομεία (κασερίες), πλατώματα για κοινωνικές συναθροίσεις και παιχνίδι, βρύσες και κοινοτικό-εκκλησιαστικό γραφείο. Το Ευλάμπιο ήταν ονομαστό, μεταξύ άλλων, για τα πετρόχτιστα γεφύρια του, με εντυπωσιακότερο «της Ντηλιάρας το γεφύρι», που το ένωνε με την Παναγία. Οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη μελισσοκομία και τη σηροτροφία. Οι γυναίκες, ειδικότερα, συνεισέφεραν στην οικιακή οικονομία υφαίνοντας στους αργαλειούς το «γρίζο», είδος ολόμαλλου υφάσματος για ένδυση και κλινοσκεπάσματα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το Τουρκικό κράτος χτίζει βορειοδυτικά του Ευλαμπίου οικισμό από 75 πανομοιότυπες κατοικίες και εγκαθιστά σε αυτές Τούρκους εποίκους. Ο Ταφειός, το κοιμητήριο των Ελλήνων αυτοχθόνων κατοίκων Ευλαμπίου και Παναγίας, ισοπεδώνεται στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και στη θέση του χτίζεται τζαμί. Τη δεκαετία του 1990, η οικιστική και πληθυσμιακή αλλοίωση της περιοχής επεκτείνεται βόρεια και βορειοανατολικά με την κατασκευή 800 ακόμη κατοικιών. Σε περίοπτη θέση δεσπόζει ο ενοριακός ναός της Αγίας Βαρβάρας, ο οποίος μαζί με όλη την ανήκουσα σε αυτόν ακίνητη περιουσία, έχει περιέλθει σε κατάσταση «μαζμπούτ», διοικείται δηλαδή απευθείας πλέον από το Τουρκικό κράτος, το οποίο θεωρεί την ελληνική κοινότητα του Ευλαμπίου επισήμως ανύπαρκτη! Τον Αύγουστο του 1996, οι Έλληνες κάτοικοι του Ευλαμπίου ανέρχονταν στους 22, ενώ οι Τούρκοι έποικοι υπολογίζεται ότι υπερβαίνουν πλέον τα 400 άτομα.
